NA DRODZE DO OJCZYZNY

improwizacja

na wielkiej estradzie zaczęło się przedstawienie
w scenografii powszedniego dnia
w świetle jupiterów: słońca, gwiazd i księżyca
wyszliśmy na scenę

aniołowie płaczą
ludzie odchodzą zawiedzeni
bo kiepsko gramy
uparcie tworzymy swój scenariusz
my - w tym wielkim widowisku świata -
improwizujemy

Colloseum

szczęśliwy, kto zawierzył Bogu, nie dozna zawodu

umieram powoli na oczach widowni
sycą swój wzrok moimi potknięciami
każdy błąd znaczony jest śmiechem pogardy
a sukces - krzykiem i gwizdami

gdy przestępuję próg mego domu
ryzykuję utratę spokoju i odpoczynku-
wchodzę na arenę lwich pretensji
tygrysich sądów, syczących nieżyczliwości

był czas, gdy usilnie chciałem zmienić świat
by na przekór wszystkim
stworzyć miejsce szczęśliwe na ziemi

dziś umieram powoli
nękany przez stróża mych grzechów
kreatora mych upadków i głupich decyzji

lecz z serca nie wypuszczę nadziei
o nowym człowieku i nowym życiu
ostatni bastion świeżego oddechu
reanimującego me serce

dlaczego

powiedz: dlaczego
czas tak szybko starzeje się

przeciąga po twarzy cierpieniem
i kradnie nam siły

powiedz: dlaczego nam nie wystarcza już trochę słońca
spacer we dwoje

powiedz: dlaczego
składamy bagaż wspomnień
a Dziś mija
niezauważalnie

powiedz: dlaczego
tyle nie spełniło się
a jeszcze więcej
zepsuliśmy

powiedz: dlaczego
nie czytamy wierszy, nie tańczymy
przed szaleństwem
drzwi zamknęliśmy

powiedz, dlaczego

ryzyko

stoimy naprzeciw wielkiej przygody
w myślach nie widzimy powodzenia
nikt z przyjaciół nie wytrwał koło nas
wszystko sugeruje by nie ruszać w drogę

jednak w sercu odnajdujemy iskrę wiary
popychani tęsknotą poza możliwości
ruszamy

mosty spalone

jedna chwila

niedługo pójdziemy przed siebie daleko
za nami zostanie miasta bezduch
i mroczny cień podwórzy

bez strachu wejdziemy w olch gęstwinę
ścieżkami zaklętych pragnień
za szeptem głębokich wzruszeń

i tajemnice przed nami otwierać będą
kielichy słodkich wspomnień
niezaprzeczalnych śladów nadziei

niedługo dojdziemy do końca końców
za nami wszystko co było powróci
jak fale odbite od brzegu

cóż życie moje powiesz, gdy czas tak mija
w podróży przez ludzkie serca
jak sen motyla?

czy można w tym krótkim momencie
wszystko zobaczyć, naprawić, oddać
i chwilę choć kochać?

raz kochać

kryzys

na czym dom budować - pytanie
sięgamy korzenia pytania
intencja

na czym oprzeć odpowiedź - pytanie
zdać sprawę z zarządu
wiara

na czym polega słuchanie - pytanie
poddać w wątpliwość ego
pokora

na czym skończymy tę drogę - pytanie
sięgamy poza kres poznania
życie

pewność, że nadejdziesz

śmierć blisko nas
o krok
ukryta między chwilami czeka
cierpliwie na swój czas cicha
odsłania twarz czasami między dzwonami

przyjaciółka moja wierna puka do drzwi wdzięcznie srebrno-dźwięcznie
i mówi:

nie zapominaj o mnie kochany

ta kruchość dni ponagla mnie by naprzód w nieznane iść
i kwiat miłości znaleźć ukryty w sercu na dnie

śmierć blisko nas
o krok
bada czy dobry to czas
dla nas
by ruszyć na spotkanie
z Wiecznym
odsłania twarz czasami
i mówi:
nie zapominaj o mnie kochany

w drodze na drugi brzeg

rozpada się we mnie mój świat
który stwarzałem całe życie
krok za krokiem dokładnie

gdy napotkałem granicę miłości
której przekroczyć nie byłem w stanie
upadłem pod brzemieniem pewności siebie

upadek mój był wielki -
większy niż wtedy, gdy zdradzałem
kłamałem zabijałem

rozpada się we mnie moje ciało
już starzeć się przyszedł czas
przechodzić na drugi brzeg życia

niezauważalnie tracę siły
psują się we mnie wszystkie tkanki
krew nie pulsuje równo

kochana, już dziś wiem dlaczego
dlaczego oddech tracę
i serce zużyte nie bije mocno

bo nie kochałem nikogo
i cały świat się kręcił wkoło mnie
i nie chciałem stracić niczego

rozpada się we mnie mój świat
plany marzenia, ambicje, projekty
tracę wszystko nieodwracalnie
by pokochać, choć jeden raz
pierwszy

w jednej chwili

w jednej chwili zmieniło się wszystko
zgasła radość, opuściła odwaga
bo dotknęliśmy śmierci bez wiary
i zniknęło szaleństwo życia
zdeterminował nas rozsądek

w jednej chwili zapadła zasłona
miedzy nami - piorun z Nieba
obezwładnił nas
a wydawało się, że nie wrócimy więcej
w świat zwątpień i pretensji

w jednej chwili darował nam - odebrał nam
dlaczego w tamtej chwili nie mieliśmy sił?
nie mieliśmy sił żeby walczyć?
dlaczego żądaliśmy? dlaczego

czułe słówka

co mi po twoich uśmiechach
po twych miłych słowach
i ciepłych spojrzeniach?

złudą są dla mnie
znieczulają we mnie pewność
iż każdy człowiek to kłamca

już łudzić się nie chcę
znów cierpieć
tracić życie na powtarzanie tej samej lekcji

do szczęścia potrzebny jest tylko
pokój z innymi
zgoda na własną historię
i serce zdane tylko na Boga

i myślisz może, że chłód ze mnie wieje
niedostępność i dystans -
nie szkodzi

to, czego pragnę i pożądam
jest niezniszczalne - ukryte głęboko
przykro mi, że nie widzisz

co mi po twoich uśmiechach
po twych miłych słowach
i ciepłych spojrzeniach?

przeminą jak mgła w słońcu

ustąpcie

odpocznijcie marzenia moje
moje plany przemyślne
i pragnienia

idźcie na wieczny odpoczynek
do krainy nierealnych snów
przerwanych nad ranem
w najważniejszym momencie

przejdźcie do muzeum fantazji
gdzie nawet kustosz jest wariatem
a pokoje są, gdy ich nie ma

idźcie spijać żale z ust
kobiet i mężczyzn
na zadeptanych chodnikach miast

odpocznijcie marzenia moje
już mi ciężarem wasze żale
że niespełnienia czas nie nadchodzi
i ludzie złośliwi nieżyczliwi
odejdźcie i nie wracajcie
by kraść mi jedno
i tak krótkie życie

prawda

bezpowrotne są wszystkie nasze kroki

zadajemy sobie cierpienia uderzając na oślep
nie rozpoznając prawdziwego wroga
idziemy na świętą wojnę o prawdę
torując drogę rzucamy pod nogi wszystko i wszystkich

"a cóż to jest prawda?" - pytał niegdyś Piłat -
to nasze odwieczne poszukiwanie rozeznania -
pewności, że idziemy drogą dobrą -
rzuca nam co dzień wyzwanie

nasz błąd tkwi w tym, że wierzymy
w antropologię niekompletną -
pomijając najmocniejsze dane
których wpływ determinuje wszystko

lecz życie można zaczynać od Nowa
wprowadzić Prawdę na początku równania życia
i kierunek zawsze będzie właściwy -
a wszystkie nasze błędy nie będą mieć większego wpływu
na końcowy wynik

bezpowrotne są wszystkie nasze kroki
lecz życie można zaczynać od Nowa

zrozumieć historię

w zagajniku na pagórku wielkiej Puszczy
siedziałem wczoraj i słuchałem echa lat
które odpłynęły z wartkim potokiem przemijania
coraz bardziej zmieszane wydarzenia
znaczone datami obrazów
datami głosów
datami cudownych pamiątek

coraz bardziej wyblakłe zdjęcia pamięci
warto odrestaurować
nadać im właściwy koloryt
pełniejszą wymiarowość z perspektywy -nastu czy -estu lat
umieścić komentarz wtedy jeszcze niewidoczny

potem przejrzeć w chronologii
ciąg przyczyn i skutków
następstw i konsekwencji
i siedząc z przyjaciółmi przy winie
zachwycić się na nowo
tym niepowtarzalnym
częstokroć niedocenianym scenariuszem

gdy siedziałem na pniu sosny
a słońce miło wysyłało porcje energii
w wyniku reakcji termojądrowych
w wyniku rozpadu atomów
i ciepłem atakowało me dłonie
pomyślałem
że nie można wydać opinii o historii
dopóki nie przeminie
dopóki w wyniku rozpadu wydarzeń
i wyzwolenia energii
nie przekaże Słowa spinającego całe życie
od narodzin do śmierci

i tak siedziałem
żona spała na trawie
córka robiła szkice
a inni biegali i szukali przygód
pośród pagórków i drzew -
niesamowity splot radości lęków pragnień myśli
niemożliwa do objęcia mozaika istnień

tajemnica
którą otworzyć można kluczem
materializującym się coraz wyraźniej
dzień po dniu
cierpienie po cierpieniu

...gdy śmierć się zbliża...

już nadchodzi dzień
już jest blisko
gdy będę musiał wszystko opuścić

konieczne by w sercu
rozwiązać więzy
pragnień i pożądań
by uwolnić je od oczekiwań
wobec każdego

już zbliża się noc krótka
niepewności
by zapalić żarliwości
krzyk

konieczne bym wytrwał cierpliwie
nadzieję biorąc za stróża
gdy ciemność godziny spowalnia

i nie ucieknę przed Tobą
i nie zaszyję się w ciepłym kącie materii
wystawisz mnie na arenie
sądu

i nagość odsłonisz
każdy grzech odkryjesz
zapytasz: ile razy kochałeś?
ile razy kochać chciałeś?
czy raz chociaż?

już dzień nadchodzi
już blisko jest jak oddech...
a wszyscy wokół
czekają
na serca mego przemianę

poza horyzont

Marii Weronice Judycie Abrahamowi Eliaszowi Jakubowi Carmen Tytusowi Racheli

                    prolog ...

panie Frodo
jak skończy się twa podróż?
gdy przestrzeń stąd do celu
pełna wrogów

jakżeż można przemknąć się cicho?
czyż Oko nie czuje wszystkiego?
coraz trudniej dźwigać brzemię
kiedy widzą nawet cienie

gdzie kres twej drogi?!
bramy powrotu zaciskają się
bezpowrotnie
im bliżej cel przed tobą

co popycha cię wprost w przewrotne ramiona?
czy warto stracić zieleń i kwiaty Shire'u?
i zapach truskawek?
i przyjaciół śmiech?
- cały spokój życia?

panie Frodo
dokąd zaprowadzi cię twój wybór?
kim jesteś by zależało od ciebie
szczęście tak wielu?
kim?

                    ... epilog .......

stojąc przed oceanem życia
z przerażeniem sięgamy wzrokiem w bezkres
przez ruchome ścieżki fal

nie znamy smaku dotarcia na brzeg
lękamy się wyruszyć w nieznane
zostawić na piasku ślad

odbijamy od brzegu
mając przeczucie, że musi być pięknie
osiągnąć nieskończone

i chociaż czoło głaszcze wiatr powrotu
przebijamy fale
odpychając za siebie przeszłość

by kiedyś przekonać się
że wszystko było pewne od początku
że nie było klęsk i porażek

bo kroki nasze za każdym razem
przecierały szlak na Wschód
prowadzone nieogarnioną tęsknotą

za wieczności ogniem
za nieśmiertelnością
za Miłością

o wolności

wolność, którą dałeś
kształtuje moją tożsamość
rodzi we mnie osobę -
człowieka, który chce dać

wolność sprawia
że mogę przekroczyć granicę interesu
granicę opłacalności
granicę śmierci

wolność, którą dałeś
oszałamia mnie
i stawia przed wyborem -
tworzeniem życia

wolność bez palca rozeznania
pajęczyną okleja wyjścia
topi w gorącym wulkanie
wszystkie piękne pragnienia

apologia

to nieprawda że nie dałem Ci nic
i że pomyliłem się
i tkałem świat twój fałszywymi nićmi
że prowadziłem Cię ścieżkami tak
byś wybierać nie mogła
i życiu twemu zabrałem
najpiękniejsze rozbłyski szczęścia

to nieprawda, iż zamykałem Ciebie
w świecie z czterech ścian
i związywałem opaską oczy
że Ci ukradłem przyjaciół
i radość dzieciństwa

dziś napadają mnie demony
wytykają palcami
i mówią: ty nie kochałeś!
i życie twoje było kłamstwem!
wszystko stracone!

wtedy z serca wyciągam pamiątek szkatułę
zaglądam do niej i wołam:
któż kocha: ty? ja??
któż myli się? któż zna drogę na przestrzał śmierci??

choć nigdy kochać nie umiałem - kochałem
choć zawsze bałem się śmierci - nie umarłem
choć lęk jutra ściskał mnie - rozdawałem

i mówisz do mnie: być może
lecz dziś jest inaczej -
twój romantyzm prysnął!
a praca i pieniądz przykryła serdeczność
szaleństwo i radość!

---------

odnajduję dziś miejsce swoje
na poboczu życia
bez oklasków i glorii
jakby wzgardzony i odrzucony
chwytam chwile upokorzeń jak zatrute motyle
i maluję nimi dzień za dniem
cierpliwość oczekiwania

Praga

to miasto pełne starych wspomnień
arcydzieł sztuki
śladów wielkich królów i pięknych dam
krętych uliczek
związanych placem pełnym święta:
tańczących połykaczy płomieni
grajków wyczekujących korony na piwo
malarzy tęskniących za odrobiną sławy
i trzepotu gołębi

w tym mieście
na moście pośród wielu posągów
- martwych świadków nadziei wielu ludzi
oczekujących co roku
lepszego jutra
na tym moście dotykałem kamienia
o który oparty Jan
do ostatniej chwili bronił tajemnic sumienia
Zofii żony Wacława
zepchnięty w nurt Wełtawy
dał miastu odpowiedź
za kogo warto umierać

lecz dzisiaj choć tyle pamiątek
o Świętym krzyczy w tym mieście
zamknięto Prawdę w więzieniu
a tolerancją zatkano Jej usta

o Prago tak wielka i piękna
dlaczego tak łatwo rozdałaś
świętość i krew męczenników?
Gdzie duszę swoją sprzedałaś?

omieszkam

omieszkam ci powiedzieć moja droga
ze chyba nie zdążę zakończyć wszystkiego
jak chciałem, jak pragnąłem. Na Boga,
módl się za mnie, kochana, bo bez tego
nic z naszych marzeń o wspólnym życiu
na wieki

###

dla mojej żony i dzieci                                                                                           (Amor Gitano)

i byłem na końcu świata oglądać cuda
niesamowitych pragnień marzeń tęsknot
zaglądałem w szczeliny monumentu niebios
szerokie firmamenty drgały melodią
która pociągała moje serce tak mocno
że rezygnacja z powrotu była oczywista

i widząc tak niewiele zdawało się
że dotarłem do końca bezkresu wszelkich oczekiwań
i nie chciałem niczego więcej tylko być Tam
przez całą całą wieczność

i byłem tam na krańcu świata a początku nowego
a nie mogłem odnaleźć twych znajomych śladów
na wąskiej drodze ponad pyłem gwiazd
gdzie światło było mi przewodnikiem
i niemożliwe było by ukryły się przed moimi oczyma

gdzie poszłaś? przecież wszystko było jasne!?
umówiliśmy się u podnóża Wielkiej Bramy
by razem zrobić ten najważniejszy krok życia
gdzie jesteś?? we wnętrzu mym wszystko drży
a ciało ogniem się przepala
co się stało???

i powróciłem z krańca świata by szukać cię i pomóc ci
i żaden dzień nie dawał mi już ciepła
i żaden ptak nie śpiewał pięknie

szukam cię już tak
tak wiele lat
i choć często patrzysz w moje oczy
nie widzisz nic poza przemijaniem
nie słyszysz mego błagającego szeptu
nie czujesz mej tęsknoty by przeżyć z tobą
przygodę za Wielką Bramą

i będę cię szukał tak do ostatniej chwili
a w ostatniej chwili może odnajdę cię
i pójdziemy dłoń w dłoni obok siebie
tak jak kiedyś marzyliśmy pragnęliśmy
kreśląc małymi palcami szkice naszych planów
rzucając się w nieznane na wielkie wody życia
noc nocy dzień dniowi wiadomość przekazuje
tylko serce nie może trafić do serca

powrót

z wdzięczności Zbyszkowi i Dorocie

wszystko, co przeżyliśmy razem
jest w naszych sercach -
czasem przez żal i sądy przykryte -
ciemnym płaszczem
przez naszą chorą wyobraźnię
i wybujałą pewność siebie

dziś wydaje się, że ktoś nas oszukał -
wprowadził do pokoju
z którego nie ma wyjścia
rzucamy się na wszystkie strony
jak szaleni
jak ptak w klatce
uwięzieni przez złodzieja szczęścia

a przeżyliśmy wiele
pięknych i wielkich chwil
których świadectwo wiernie stoi w cieniu
naszych ciągłych pytań o sens

dlaczego nasza wola cierpi jak pies?
a ambicje zamykają serce?
i nie rozumiemy już nikogo
ani samych siebie
i gnamy tylko siłą bezwładu?
dlaczego nie widzimy naszej głupoty?
i zawziętości o swoją racje?

-------------

pamiętam wszystko, co przeżyliśmy razem
i wiem, że nie byliśmy sami
że pomoc przychodziła co dzień
z nieba
na ścieżce naszych zmagań

i dziś, kiedy jakby umieramy
odnajdźmy dawne pamiątki naszej miłości - że była z nieba
nie zwątpmy, że nie zostawi nas Ten, który ją nam dał

co się dzieje?

co się dzieje panie prezydencie?
czy odpowiedź usłyszę czy nie?
wokół przesuwają się wydarzenia
rozdawane przez wytrawnych graczy

czego przyjacielu
możemy spodziewać się jeszcze od czcicieli Allacha?
ostrzą języki, miecze i sumienia
by nienawiścią ugasić swe oburzenie

co jeszcze nadejdzie jutro, kochana?
kto zerwie nas jutro z łóżka?
sprzymierzeniec czy donosiciel?
czy uciekać nam przyjdzie?
czy zawisnąć na drzewie?
jak zdrajcy

nie spodziewaliśmy się a jednak
wszystko zaskoczyło nas
jedyna nadzieja, która jeszcze we mnie się tli
to ta, że cierpienia nie położą nas na macie
że nie powiemy: to koniec wszystkiego

co się dzieje Panie Piotrze?
cierpliwości
wszystko idzie ok
gra nie jest jeszcze skończona

bez pośpiechu

noce kiedyś były takie długie
czas przez dzień kroczył wolno
bez pośpiechu robiliśmy
wszystko nawet więcej
piękniej szczodrzej

i nie było w nas tych lęków
które dzisiaj w nas wciąż szepczą:
trzeba szybciej, bo wyprzedzą
czujnym okiem badać "teren"
czy nie kryje gdzieś cham wroga

kiedyś ręce mieli dłuższe
do dawania darmo-darmo
nie robili kosztorysów
za twój oddech
lecz dawali to ostatnie

i nie było w nas tej manii
przeliczania czy to warto
czy opłaci się czy zwróci
jak mieliśmy dzieliliśmy
żeby razem dzielić radość

była kiedyś większa wolność
wobec przemijania świata
nie parliśmy w przód po trupach
żeby przeżyć
żeby zdążyć

siadaliśmy gadaliśmy wieczorami
nie o forsie nie o kasie
przy włączonej czarnej płycie
zdawaliśmy sobie sprawę
gdzie idziemy

noce kiedyś były takie długie
czas przez dzień kroczył wolno
pośpiech rzadkim był nam gościem

walka z Bogiem

zmęczony poddałem się -
widać zawsze bezsensowna jest walka z wiatrakiem
usiadłem u Twych stóp
cóż mi pozostało? - zaufanie
że plan twój najlepszy
że nic nie stracę tracąc wszystko

przegrałem
i tylko krzyk mój przebił niebo - osiągnął cel
ze skruszoną tarczą pewności
wróciłem na swoje miejsce
cóż mi pozostało? - cierpliwość
oczekiwanie na twój
uzdrawiający ruch
na szachownicy mego istnienia

moja wina

...moja wina...

moja wina, że dziś spotkać nie mogę tylu ludzi
mijamy się jak obcy
dotykając naszych wspólnych przeżyć
nie przekraczając wyznaczonej granicy -
granicy szczerości

moja wina
moja bardzo wielka wina
że miłość rozmieniłem na swe przyjemności
rzucając tylko okruchy tym
którzy mnie kochali
kochali naprawdę

moja wina
wina śmiertelna
że sprzedałem swą gorliwość
za odrobinę małego nie-świętego spokoju
garść wygody
i zgasiłem ogień w sercu

cóż
dziś rzucają się na mnie
moje własne grzechy
jak echo z dalekiej przeszłości

cóż mi pozostaje?
czy wybaczą mi wszystko?
ci, którzy czekali na moje nawrócenie
wybaczą moją winę?

wojna

zacznijmy historię naszą nocą
gdy jeszcze kształty poznać trudno
i chłód przenika w duszę

maszeruje wojsko
po cichu łamiąc serca
wyciskając z nich lęk -
napój desperatów

kroczy bezwzględnie
odciskając znamię kłamstwa
powoli cierpliwie
podstępnie

nieoczekiwanie przenika ciszę
krzyk człowieka
wołanie głębokie
ostatnie
rozdziera niebo

wybiegają wszystkie nadzieje
stawiają mur ognistych pragnień kochania
ryglują bramy wierząc
że pomoc nadejdzie

lecz nadejdzie na pewno
świt
i pierwszym kwantem światła
rozpocznie koniec
ostatniej bitwy
przesądzonej od wieków

historia nasza kończy się
bo czas znika
i odsłania w końcu
Prawdziwe Oblicze
za którym tęskniliśmy

dzień, w którym spotkasz śmierć

śmierć przychodzi po cichutku
i nikt nie wie, że już stoi tuż...
sentymenty i układy nieznane są
tej siostrze, którą widzisz w życiu raz

w jej to twarzy widzisz wszystko:
na co w życiu się spóźniłeś
czego nie zrobiłeś
co zniszczyłeś

co mi trzeba zrobić dziś?
żeby jeszcze coś naprawić?
żeby jeszcze coś zostawić?
żeby jeszcze kogoś kochać?

wczoraj dziś jutro

dla dzieci

gdy stąd odejdę nie płacz
nie myśl, że mnie nie ma
że wszystko stracone

nie smuć się i nie miej żalu
że tyle razy nie kochałaś
wzgardzałaś i cierpiałem

gdy ruszę w najdalszą podróż
nie trać nadziei
iż warto żyć

dziś nie chciałbym by było
innym nasze życie
bez błędów i moich grzechów

bo wszystko przed nami:
dziś ten dzień -
a jutro wieczność

nie mów do mnie: żegnaj
nie mów: och szkoda
- bo to nieprawda!

zawołasz mnie, a będę słyszał
i będę kochał
dodawał ci odwagi

nie mów do mnie: żegnaj
lecz mów: do jutra

autorytet

gdzie dziś odnaleźć życia wartość?
wartość cierpienia i śmierci?
popychani przez rozwój
tracimy rozeznanie
gdzie? gdzie droga?
do życia?

gdzie dziś odnaleźć piękno świata?
gdy w splecionych wężach asfaltu
ginie bezinteresowność
przyjaźń rdzewieje
słowo jest warte
pieniądza

gdzie dziś możemy zapytać, gdy nie wiemy?
czy pragnienie ugasi odpowiedź?
śledząc bezmiar informacji
zmieniamy głos serca
co godzinę jak
idioci

jakie drzwi otworzysz przed nami sancte padre?
do kogóż pójdziemy dziś zmęczeni?
gdy terror stał się kluczem
władców przeciw władcom
do legalnej walki
śmiertelnej

jaki kierunek wskażesz, gdy młodość błądzi?
szczera do bólu natrętnie woła?
czy jest nadzieja nadzieja nadzieja?
czy tylko wojna wojna wojna?
gdy strach nam przyszłość
zamyka

---

jak bardzo czekamy
zranieni
ty wiesz
Panie

noce

noce takie krótkie, gdy wołam do Ciebie
nie starcza czasu by przeżyć życie żyjąc
nie starcza sił by podołać wyzwaniom
nie starcza ludzi by nauczyć się kochać

noce takie chłodne, gdy krzyczę do Ciebie
szukam histerycznie wyjścia sił ostatkiem
szukam odpowiedzi na kluczowe pytania
szukam uspokojenia serca zadręczonego

noce takie ostatnie jak gdyby jutro miało się
skończyć
świat

skrucha

zniszczyłem ciebie przychodząc wczoraj
niepokornym wzrokiem dając znać
że pojednać się
wypada

i wyglądało tak jak gdyby wydarzył się cud
a ja zaspokoiłem kolejny raz
moje niespokojne
sumienie

i wszystko szło przez długi czas normalnie
po starych uliczkach niedomówień
do skrzyżowania
oczekiwań

i wtedy patrzeć już nie byłem w stanie
w serce z raną tak głęboką
którą zadałem
znowu

płakałem wiele tuż przy granicy beznadziei
wciąż przyzywając na pomoc Boga
pytając szczerze
szukając

pewny, że to cierpienie jest dla mnie ratunkiem
by znaleźć wreszcie mój grzech
czekałem nadejścia
światła

czy będzie mi jeszcze dane ze skruchą stanąć
przed tobą i błagać o wybaczenie?
czy drzwi do siebie
otworzysz?

nie wiem...

ale to jedno na zawsze mi pozostanie:

nie żądać by spokój był między nami
nie żądać uśmiechu i pojednania
lecz żądać upokorzenia
mojego serca

bez oczekiwania

1000 lat świetlnych stąd...

stoję przed tobą - mówię
nie słyszysz mnie
i sięgasz myślą poza ścianę
i nawet, gdy rozpoznajesz moje słowa
nie słyszysz mnie
te same dźwięki
inne serca
dalekie ścieżki
i kiedy echo powraca odbite
nie słyszysz mnie
idąc po drugiej stronie
kanionu życia

i tak próbuję dziś znowu
przerzucić most na Twój brzeg
nie widzisz mnie
i wzrok twój sięga poza ścianę
i nawet, gdy rozpoznajesz cienie
nie widzisz mnie
lecz zjawę
ze złych snów
boisz się
a kiedy sen powraca i budzisz się
nie widzisz mnie
jak czuwam z aniołem
do świtu

stoję przed tobą - mówię
i nawet łez nie ma
jednej łzy
szklane usta
uśmiech zimny
nieodgrzany
bo wszystko poszło na zmazanie
przekreślenie
został sypki proch szczęśliwych chwil -
czy były? - pytasz
celnie raniąc serce

stoję przed tobą - milczę

niepewność

zasnęli moi przyjaciele
śmierć przeszła obok mnie
patrząc niby mimochodem
z lekkim uśmiechem
pożegnała się:
do jutra!

co dzień stawiasz mnie w zmaganiu
o co walczyć?
co wybierać?
po co żyć?
rozwijasz przede mną horyzont
do jutra

ile jeszcze? - nie wiem
za ile? - też nie wiem
do dziś mi sił wystarczyło
wszystkie walki przeżyłem
szczęście znalazłem
ale czy wytrwam
do jutra?

przed moim zaśnięciem
daj mi, choć trochę kochać!
proszę Cię bądź przy mnie
w ostatnich wątpliwościach
koło mnie stań i obroń
znajdź tę odrobinę miłości we mnie
bym mógł
jutro Ciebie spotkać

przechodząc

spacerowałem po lesie
jak po dywanie marzeń i tęsknot
miękkie mchy uginały się
pod ciężarem schowanych głęboko
dzisiejszych problemów

gdzieś ptak zaintonował
mój wewnętrzny śpiew
i zamilkł
dał znać drzewom
i pociągnęły dalej po smykach ukojenia
- driady leśne - niewidoczne

spacerowałem wśród sosen i brzóz -
uciekłem przed medytacją jutra
zatrzymał się cudem czas
jak kadr przejmującej sceny
jeszcze przed potokiem łez
lecz już po drżeniu sumienia

gdzieś między pniami mignął cień
i promienie światła rozwinęły wachlarz błysków
przeciskając się pośród liści i pajęczyn
paprocie muskając kolana
strącały krople szelestu w trawę
a ja czekałem...

---------

dziś tamtego lasu nie ma
nie ma mnie takiego jak wtedy
wszystko postarzało się zarosło skruszało
słońce świeci inaczej...

została wdzięczność
że mogłem tak żyć
że przerastało mnie prawie wszystko
i za każdym razem
potrzebowałem pomocy
by w ostateczności
odpocząć od spełniania swych pragnień

wybory

własne zdanie wybierasz
własne drogi i pomyłki
oddzielasz wczoraj od dziś
ostrym narzędziem negacji

niezrozumienie i samotność - wczoraj
zły sen i nieszczęście

wolność i pewność siebie - dziś
oświecenie i wznoszenie lepszego świata

cóż będzie jutro, gdy minie młodość?
gdy wygasną ogniska wesołych nocy?
i ciemność zaskoczy
a nowy świat okaże się złudzeniem?

opatrzmy dziś nasze rany

wspomnienie

wspominam wydarzenia pełne smaku
z rozmachem przewidziane
z pietyzmem umieszczone
wpośród tętna monotonii czasu

było nic a stało się coś
pięknego niepowtarzalnego
jak w dniu stworzenia świata
czekało nie istniejąc na tę godzinę

chwile podskoków z radości
cierpienie posolone wiarą
ty ja dzieci dom praca
zwyczajne a zaskakujące

dotykam palcem fotografii
i myślę: było - naprawdę było
dotykam sercem ciebie
i myślę: kochać - chciałbym kochać

a dziś? co dziś żyje we mnie?
marzenia? - dawno umarły z głodu
plany? - straciły datę ważności
oczekiwania? - odganiam co dzień te hieny

wspominam dziś
by nadziei dać nadzieję
że wszystko jest możliwe
nawet miłość wieczna dla nas
większa od śmierci

tęsknota i żal

deszcz pada na ulicy
aż nie chce się wyjść
słońca szukaj wiatru w polu
przygarbieni idą szybko
ludzie bez twarzy
i ja w oknie wyglądam
ciebie - kiedy wrócisz?

minęła dawno twoja godzina
tęsknota przechodzi w wyczekiwanie
wyczekiwanie w niepokój
niepokój w ból
gdy coraz mocniej
kłębią się myśli
- tysiące wizji

chciałbym teraz być tam gdzie ty
choć jeszcze niedawno
mieliśmy siebie dosyć
każdego słowa, spojrzenia i gestu
gdy wychodziłaś nie zatrzymywałem
schodziłaś po schodach nie pobiegłem
widziałem cię z okna nie wołałem

deszcz pada na ulicy
cały świat płacze nade mną i tobą
łez miliony -
melodia sumienia
przygarbieni idą szybko
ludzie bez twarzy
i ja w oknie modlę się
żebyś wróciła jeszcze dziś
kochana

aniołowie

aniołowie zakryjcie skrzydłami moje słabości
nie pozwólcie by cały świat śmiał się i szydził
plując i krzycząc: gdzie jest twój bóg? no gdzie??

łagodnie szeleśćcie piórami tłumiąc ton wątpienia
gdy wydaje się, że błądzę - gdy wielu woła
że wszystko to moją winą jest i pomyłką przeszłości

naznaczcie w sercu mym niezniszczalny ślad nadziei
szeptajcie cicho pocieszenia wersety
polewajcie krwawiące rany lekarstwem cierpliwości

podarujcie kryjówkę w nieustannym cieniu waszych modlitw
ułóżcie mnie do odpoczynku po ciężkiej obronie
wycieńczony, proszę pokornie, o reanimację duszy

niech powiew waszych skrzydeł rozgoni języki ognia
które palą me wnętrze - otwórzcie błagam nieba szczelinę
by światła odrobina dała siłę na dni trudnych zmagań

taniec

czy mogę Ciebie jeszcze raz zaprosić do tańca?
i mogę jeszcze raz wyznać Ci swą miłość?
a Ty nie odrzucisz mnie
i powiesz: miły zatańczyć chcę

orkiestra będzie grać do białego rana
pod lampionami z gwiazd tańczyć będziemy
i księżyc – szaleniec ten – zimnym spojrzeniem będzie koło nas
aż przyjdzie nowy jasny dzień i rozejdziemy się

będziemy tęsknić cały tydzień
nie zapomnimy się ściśnięci problemami
wciąż będzie tliło się w nas
pragnienie, by spotkać się

orkiestra będzie grać do białego rana
pod lampionami z gwiazd tańczyć będziemy
i księżyc – szaleniec ten – zimnym spojrzeniem będzie koło nas
aż przyjdzie nowy jasny dzień i rozejdziemy się

kochana moja trzeba już skończyć taniec
musimy zacząć dzielić życie tak do bólu granic
i czasem tylko pójdziemy razem
rozgrzać parkiet w tańcu jak dawniej

orkiestra będzie grać do białego rana
pod lampionami z gwiazd tańczyć będziemy
i księżyc – szaleniec ten – zimnym spojrzeniem będzie koło nas
aż przyjdzie nowy jasny dzień a my będziemy razem dalej

żyć i nie umierać

czy będzie coś dobrego z mego życia?
czy kiedyś ktoś powie: "tak chciałbym żyć jak on"
czy uda mi się tak, jak udało się Albertowi?
na jedną kartę postawić wszystko
i nie przegrać?

          zatrzymuję się by przeliczyć możliwości swoje
          lecz tracę wszelką nadzieję - co za człowiek ze mnie!
          ale gdy idę wpatrzony w to, co przede mną
          to, co innego - chce mi się żyć i nie umierać!

jak zapamiętają mnie i co będą mówić:
"ale to był głupek!" czy "miałem szczęście go znać"
a może nikt nie zauważy, że całe życie zmagałem się
że kochać chciałem
że próbowałem

          a Agnieszce i Felicycie udało się
          bez cienia wątpliwości
          i Carmen też - to moja córka
          tylko jeden dzień była koło mnie a zmieniła całe moje życie
          - niewiele trzeba by życiu nadać smak

czy uda mi się?
czy mi się uda??

coraz bliżej coraz szybciej

już dziś umierają ci, których kocham
jeszcze widzę ich czasem
gdzieś przelotem
jak zjawy nocą
niedosiężne

dlaczego gdy tak krótkie nasze życie
robimy błędy tak wielkie
i bolesne przenikliwie?
dlaczego zostaje nam tak mało czasu
by nie zatracić się?

już dziś nie mogę w żaden sposób
znaleźć ścieżki do twego serca
pomiędzy nami pękła ziemia
i stanął ognia słup
jak zjawę widzę cię
spomiędzy języków wspomnień
daleki
cień

lecz tli się jeszcze we mnie pocieszenie
że przyjdzie gdzieś na koniec
zbawienie z nieba:
ty wrócisz z piekła
i nie umrzesz już

krytyka czystego rozumu

Czesławowi Wowkowi

gdy zacząłem rozważać
strukturę tkanek
siły oddziaływań międzyatomowych
ich kruchość
a zarazem drzemiącą w nich energię...

gdy zacząłem porównywać
proporcje ciała
i rozmiary planet układy galaktyk
plejad i mgławic
rozważać odległości
w granicach
podróży kosmicznych
obserwacji teleskopem
obliczeń zakrzywionej przestrzeni...

gdy zacząłem szukać zależności
wszelkich stanów elektronów
od czasu i prędkości
od konfiguracji najmniejszych cząstek elementarnych
a również olbrzymich zagęszczeń materii...

wracałem wciąż do pytania:
gdzie jest serce tak potężnego układu zjawisk
sił i przemian makro i mikro kosmicznych?
skąd każdy element tej machiny wie gdzie podążać?
jak podążać?
jak przekształcić się w oczekiwaną strukturę?...

odkryłem
poszerzając zasadę nieoznaczoności Heisenberg'a
że rozum nigdy nie będzie w stanie
określić poprawnie swej praprzyczyny istnienia
nie wychodząc poza skończony układ wszechświata
badając siebie sobą samym
i zakładając jako pewnik
że świat to tylko to co widzi i może poznać
nie poddając w wątpliwość
(jak każdy uczciwy odkrywca)
poprawności kojarzenia zjawisk i zależności
i tylko może podąża ku wirtualnym hipotezom
nie biorąc pod uwagę swej przeliczalności
implikując zawsze ograniczone wywody

stąd do wieczności

stąd do wieczności
przecierasz ścieżkę
pomiędzy oddechami ludzi
codziennym zmęczeniem
uśmiechem ukochanej
i wieloma łzami
których nawet nie zauważasz

następnego dnia zdajesz sobie sprawę
że wczoraj myliłeś się
że znów nie znasz odpowiedzi
że zdążałeś w złym kierunku

             -----

stąd do wieczności
to krótka chwila
moment kruchy
a niezmiernie cenny
niepowtarzalny
na który warto stracić życie
by na końcu otworzyć
drzwi do swego domu

         ----- -----

codziennie myślę o sądzie
widzę trybunał Boga
i twarze tych, których skrzywdziłem
nie kochałem
co mogę jeszcze zrobić?!
by wynagrodzić łzy?
ukoić rany?
tych wszystkich

stąd do wieczności
czuję kamień na sercu
ukorzonego żalu i cierpliwej tęsknoty
który spaść nie może
z każdym krokiem przyciska do ziemi
pyszny kark, napięte brwi
a wieczność tuż tuż czeka

nie opuść mnie

tak przebiegło czterdzieści parę lat
od świtu do pocałunków
od nocy do powrotów
od łez oczu do podróży w góry
od kłótni do narodzin
miliony krótkich epizodów
złączonych przemyślną nicią cierpliwości
wobec moich wyborów
tak często głupich

i płynęła ponad głową melodia niebieska
pod nogami pękające zwierciadło
za mną posągi wspomnień
przede mną nieznane
a w sercu nadzieja
- łagodny powiew wiatru

i tak topniały śniegi
niezauważalnie odsłaniając starość
chorobę
śmierć

co mam z tym wszystkim zrobić
mój Panie?
co dalej?
to oczekiwanie
zabrało młodość i siły
bezpowrotnie
w czekaniu na Ciebie

i abym nie zwątpił
nie opuść mnie!
gdy będą mnie kusić
w Ostatniej Wojnie Świata
mojej - decydującej - bitwie
przed spotkaniem z Tobą

wbrew ludziom

noc miała wiele do powiedzenia
mówiła i przykrywała grubym kirem
wszystkie piękne wspomnienia

jak ostre szczyty zostały tylko
niezrozumiałe wydarzenia
o śliskich zboczach pretensji i żalu
----------------------------------
mówili ludzie: nic już się nie zmieni
będzie tak do końca...
zbyt wiele grzechów...
zbyt wiele
----------------------------------
dziś serce moje odnalazło Światło tęsknoty
uwiązało jego smugę wokół niepewności
i umocniło drogę pośród wielu boleści

dziś bronię serca lękając się powrotu w noc
w beznadziejność w bezsensowność w sen
co ludzie mówią??... zawsze się mylą

przekaczając próg światła

Weronice

noc ma swój koniec
i zamiera strach
wilgotne powietrze i mgła
zamyka w rosie tajemnicze spotkania
tajemnicze szepty aniołów

dlatego gdy paproć trącamy
kiedy liście zrywamy
o poranku
szelest i nuta odbitej kropli
otwiera w nas tęsknotę

tęsknimy by nie naruszyć tej chwili
tęsknimy by czas zwolnił stanął
bo szelest ten mówi i rosa
że ktoś czeka
na nas

noc ma swój koniec
i błyska pierwsza strzała
serce ostygłe rozpala
jasnym błyskiem
oddala mroczne lęki
i dywan rozwija przed nami
na ścieżce naszego życia

list

otwieram list
który wczoraj przyszedł po południu
od ciebie
gorący jeszcze
i pachnący tobą
położyłem go przy twoim zdjęciu
zamknięty czekał całą noc
aż tęsknota urosła

odeszłaś szybko
bez pożegnania
bez jednego słowa
aż nagle...
list

piszesz, że niebo jest piękne
że nie wrócisz z powrotem -
bo niemożliwe
i że choć tylko trzy dni
byliśmy koło siebie
to jesteś wdzięczna
i szczęśliwa
że tak się wszystko ułożyło

piszesz, że czekasz na nas
- że już niedługo
i na koniec
uśmiech przesyłasz
i całujesz
gorąco

               Carmen

egoizm

dlaczego straciłem tę wolność dziecka?
i trudno mi dzisiaj myśleć o innych?
otwierać rękę i dawać do syta
nie myśleć: czy starczy do jutra?

czasami zjawiają się takie przebłyski
gdy serce dzieli się hojnie
lecz coś od wewnątrz stopuje szaleństwo
które w młodości było jak ogień

dlatego Ty mi posyłasz żebraków
i wyłudzaczy, pijanych i biednych
przed oczy stawiasz wyrzut sumienia
dopóki jeszcze coś czuje sumienie

dlatego Ty posyłasz złodziei
dzieci oraz natrętnych przyjaciół
i niby niszczysz, zabierasz, pozbawiasz
w rzeczywistości serce mi leczysz

11 grudnia 2006

Leszkowi Powęskiemu

nie zdążyłem dać mu słowa
nie zdążyłem
umarł w bezsensie oglądając świat przez szkło butelki
zapomniany przez żonę i syna
bez ojca i matki

na pogrzeb przyszli koledzy po fachu
szef knajpy
ci co niechcący go poznali
i brat

pukał do mnie tyle razy
i mówił, że chce pożyczyć, ze odda, na pewno ...
kiedyś jutro --
i wtedy zdałem sobie sprawę
że to On przychodzi -
zasłona z oczu opadła
dopiero

chciałem go nawracać
zaprowadzić do Ojca -
jak wiele razy
nie rozpoznałem łaski
gdy pukała do mych drzwi
i chciała usiąść blisko największych problemów
uzdrowić me serce -
...i nie dotknąłem frędzli jej szaty

dlaczego? dlaczego tak wciąż mijam Cię Panie?
proszę pokornie: nie rezygnuj ze mnie
i jeszcze raz zapukaj do drzwi

dla moich przyjaciół

braciom ze wspólnoty

na moim pogrzebie nie płaczcie
zapalcie dużo świateł
śpiewajcie

wszystkie święta mego życia
są w cieniu tej godziny
dla której żyłem
te kilka chwil

cieszcie się
że w końcu opuściłem
ten świat cierpień

oby wieniec mi założył
Pan
i przyjął mnie do siebie

i choć wiele razy
zdradzałem Go
to sercem chciałem żyć tylko dla Niego

na moim pogrzebie nie wolno wam płakać
nie wolno się smucić
gdy zaczynać będę tę największą przygodę życia

transformacja serca

wędrujemy po linie uczepionej
miedzy naszymi pragnieniami
bez wyobraźni stawiamy kroki
oczekując cudu odmiany historii
wystraszeni ryzykujemy
następny stracony dzień
następny stracony rok
następne stracone życie

czy nie prościej odnaleźć
w twoich pragnieniach moje
w twoich oczekiwaniach wyzwanie
i skarb szczęścia dzielić już dziś
w tym tak kruchym życiu
na ziemi?

czy nie prościej iść po tajemniczych
niespodziankach istnienia
stając przy twoim smutku
otwierając kolejne drzwi
do wyjścia
i słodko zmęczony miłością
wtulić się w wieczność?

słowo o miłości

losy miłości z moich lat młodości
spaliły wyznania mych pragnień
oczekiwanie na tę jedyną
wyzwalało niecierpliwość -
a może to już?... a może nie...
z zachwytu w beznadzieje
z samotności w euforię
niestety
jak wiatr targały mną tęsknoty
po obcych portach
po słonych morzach wylanych łez

i nawet gdy ruszyłem w drogę razem
nie odnalazłem nasycenia
rozczarowany grzeszyłem
wracałem do domu oszukany
jak zbity pies
z obolałym sercem
bez życia

bo miłości szukać nie trzeba
Ona przychodzi kiedy chce i jak chce
i nie jest ubrana w sukienkę
otulającą smukłe kształty

gdy Niebo nie otworzy ci drzwi
nie spotkasz jej
nigdy
gdy nie zapuka do twych okien
nie wydarzy się
nic

ja czekałem i znalazłem

psychologia mas

na ulicy widziałem
jak biegli bez celu
ludzie spóźnieni
na wszystko

na pierwszą miłość
na pociąg ostatni
i na to by cieszyć się
drobiną dnia

popychani ciągłym
barkiem czasu
szukali wyjścia
z żywego labiryntu
tłumu

i nawet nie przeczuwają
jak mało trzeba
by słońce świeciło
zawsze
by zegar zwolnił tempo
mieszcząc w życiu
to, co było niemożliwe

oszukani
błądzą całe życie
klucząc po grząskich koleinach
beznadziei

misterium poznania

jest świat tajemnic pełen
niezbadanych zakamarków
ukrytych słów-obietnic

odchodzą przyjaciele -
nikt nie spodziewa się
że nadejdzie taki dzień!
i nikt nie wie, dlaczego odeszli?...
na chwilę
do końca
na wieczność

nie rozumiemy siebie samych
jak przyjaciół zrozumieć możemy?
jak oni mogą zrozumieć nas?

świat przesuwa dni
powoli
niezauważalnie
cicho
tajemnica staje się historią
albo tajemnicą jeszcze większą

poranny wiersz

11 września

widzisz kochana świat się wali!!
od Yorku do Irkucka
z południa na północ!
nie uratujemy go - to pewne
i może znikną jeszcze
te najpiękniejsze góry, słońca, wiatry
i zatrze się w pamięci kosa śpiew
pukanie listonosza do drzwi
muzyka zza ściany sąsiada...

to wszystko, co wydaje się nam, że mamy
przejdzie w kruche wspomnienia
i zblednie w obliczu pędzącego czasu
nieubłagalnie ku śmierci...

i co będzie z nami kochana?!
co będzie z dziećmi?
z ich marzeniami
gdy wiarę kradną nam
po cichu
rzucają ją w pustkę
jak zbitą figurę z szachownicy

widzisz kochana świat się wali!!
- ten stary świat

po cichu

przypominamy sobie miejsca naszej młodości
z cichą nadzieją, że może powrócą tamci ludzie
i naprawimy niejeden błąd
że znów odżyją siły w nas, by przerastać samego siebie